LEIEDOCHTER

 

 

Ingekapseld, slapend, onontgonnen

wacht ik, embryo, vergroeid met de schoot.

 

De ogen tot spleetjes monster je me,

vermoed je mijn kiem in bakstenen stilte.

 

Tussen de lijnen roep je me te voorschijn,

til je me uit het duister met je handen,

niets meer dan je handen. 

 

Lang voor ik je horen kan, 

doen we elkaars werelden daveren,

pel je de zwaarte van me af.

 

Lang voor ik je zien kan, kom en ga je

in stofwolken gehuld, ruik je waar ik ben,

adem je me in.

 

Nog voor we elkaar kennen, 

nestel ik me in de lijnen van je gezicht, 

kruip onder je nagels en huid,

kleef me vast aan jou.

 

Zonder opsmuk, zo mooi als ik zijn kan,

zet je me op de wereld, 

blaas en wrijf je me schoon.

 

Naakt en nieuw, val ik van je schouders

in mijn voorouders’ armen op de kade, 

doop je me. 

​

© Nikki Petit